Kataian egitasmoko batuta pasa zion azkenekoz Jon Muniategiandikoetxeak Asier Altunari. Honek, “azken urtea zientzia fikziozko istorio asko baino fantastikoagoa izan da… zein da pelikularen amaiera?” galderari erantzun behar izan dio. Hona hemen bere artikulua:
Ez didazue esango ez dela politta izan konfinamendu garaiako momenturen batean Etxebestetarra sentitzea? Batek baino gehiagok horrela sentitu dela komentatu dit, etxeko egongelan paseatzen, parean emaztearekin topo egiten zuen bakoitzean agur egiten elkarri, besteren bat paletan jolasten etxeko salan, etxean poteatzen edo orduz kanpo ia ia ezkutuan etxera bueltatzen, Etxebestetarrek egingo zuten bezela.
Miresten dut gizarte sortzailea kapaza dena arazoak gainditzeko modu elegante batean, berasmatzeko eta gainera lortzen duena hori dena humorearekin eramatea. Hori bizitzea polita izan da, pixkat etxebeste sentitzea, bere miseria eta idiosinkrazia kutre guztiarekin.
Guk gaztetan utopian sinisten genuen, mundu berri batekin egiten genuen amets, irudikatzen genuen mundu hobe bat, ederragoa, libreagoa. Eta utopia hoiek irudikatzeko pelikulak kuttun pilo bat genituen. Vittorio de sicca gogoratzen det, Miraccolo in Milano filma, hotzez esnatu diren pobreak eguneko lehen eguzki izpien atzetik korrika…Eguzkia! Eguzkia! Ohiukatuz. Eta beste ainbat pelikula gogoratzen ditut, erramintak eman izan dizkigunak bizitzari aurre egiteko edo mundu berriak sortzeko gurea itogarria bihurtzen denean.
Gaur egun, berriz, zein zaila den modu positiboan bizitzea! Distopiak daude modan, hoiek saltzen dute gehien, hobera baino txarrera joateko arriskua dugula kontatzen digute egunero. Azkenaldian zenbat aldiz ikusi ditugu pandemiei buruzko serieak, katastrofeak, munduaren bukaerak, ejerzitoa kalean? Ez dago besterik!
Gainera, badirudi egoera apokaliptikoak, zientzia fikzioa, gero eta gertuago dagoela gugandik eta pelikula hau hasi besterik ez dela egin denaren sentzazioa daukat.
George Orwellen distopia harek asko dauka gaur egungo egoerarekin, baina irakurri genduenean, ez genuen imaginatu ere egiten gaur horrela egongo ginenik.
Ziklo berri baten hasiera dirudi. Goitik behera orain arte bizitakoa aldatuko dela ematen du. Kontsumitzera bultzatzen gaituzten serie eta pelikuletan gertatzen den bezela, informatiboetako gertakizunetako kroniketan bezela. Telebista itzaltzea erreza da, baina, nora doa gizarte hau?
Beste norbaitek idatzitako gidoi bateko protagonista bihurtu garela dirudi. Gainera, ez dirudi komedia bat, dramatik gehiago du. Pelikulako gaiztoaren intentzioak jakitean agian hasiko gara zailtasunei aurre egiten, berriro mundu hobeago batzuetan pentsatsen, bitartean bakoitzak bere txikian topatu ditzala espazio libreak, asmatu dezala bizitza, irudikatu dezala hobeago bat, okerretik nahikoa bonbardeo dugu eta.
